Humor lasu

Siedzi zajączek i wyciska coś z policzka. Podbiega lis i pyta:
- Wyciskasz pryszcza?
- Nie, śrut.


Zając lis i niedźwiedź grają w karty . Zając widzi że lis oszukuje , ale boi się mu to powiedzieć .
Mówi więc
-Słuchajcie , gramy uczciwie .
Wszyscy się zgadzają . Ale lis dalej oszukuje . Wtedy zając zdenerwowany mówi
- Nie będę mówił kto oszukuje , ale jak palne w ten rudy łeb to z krzesła spadnie !!


Misiu z zajączkiem siedzą w jednej celi. Misiu siedzi w kącie, a zajączek cały czas biega.
- Misiu uciekajmy stąd, oni nas zabiją!
- Zajączku usiądz sobie, jesteś ze mną, nic ci nie zrobią.
Zajączek jednak po chwili wstaje i znów chodzi.
- Misiu uciekajmy oni nas zabiją!
- Zajączku uspokój się i siadaj.
Zajączek siada. Otwierają się drzwi i do celi wchodzi wielbłąd. A zajaczek:
- Misiu uciekajmy, zobacz co oni zrobili z tym koniem!
https://potworek.com/dowcipy/pokaz/zajac-lis-i-niedzwiedz


Jedzie zajączek z niedźwiedziem na jeden bilet i przychodzi kanar. To niedźwiedź schował zajączka do kieszeni w marynarce i pokazuje bilet.
Kanar się pyta:
- A co pan tam trzyma w kieszeni marynarki?
Niedźwiedź uderza się w pierś (tu powinien być taki zamaszysty gest), wyciąga spłaszczonego zajączka i mówi:
- Zdjęcie kolegi.

Budowa warstwowa lasu

Widoczną cechą lasu jest jego budowa, składa się on bowiem z kilku warstw. Najważniejszą rolę w występowaniu warstw lasu pełnią drzewa. Decydują one o warunkach życia dla pozostałych organizmów występujących w lesie. Drzewa zacieniają dno lasu, zmniejszają parowanie oraz zwiększają wilgotność powietrza, przez co w każdej warstwie panują nieco inne warunki ekologiczne, odpowiadające różnym organizmom. Jedne z nich zamieszkują najniższą warstwę lasu, czyli ściółkę leśną, inne runo leśne, jeszcze innym najbardziej odpowiada życie w podszycie lub koronach drzew.

Żeby las mógł funkcjonować bez zarzutu, organizmy z różnych pięter, połączone systemem wzajemnych zależności, muszą współżyć ze sobą.

Ściółka leśna
Ściółka to warstwa opadłych liści, gałęzi, kawałków kory i nasion, a także szczątków zwierząt. Warstwa ta zapobiega nadmiernemu parowaniu wody oraz chroni przed obniżeniem temperatury gleby. Żyją w niej między innymi bakterie i grzyby (tzw. reducenci), które rozkładają martwą materię organiczną. Powstałe w ten sposób składniki wykorzystywane są przez rośliny jako pokarm. Ściółkę leśną licznie zamieszkują owady, dżdżownice, krety oraz ryjówki. Dżdżownice i larwy owadów drążąc kanaliki napowietrzają glebę. Kret kopiąc korytarze tuż pod powierzchnią gleby szuka smakowitych dla niego dżdżownic i pędraków. Wszechobecnymi mieszkańcami ściółki leśnej i gleby są mrówki, żyjące w wielkich społecznościach. Pod kamieniami i w spróchniałych pniach drzew mieszkają wije i stonogi . Ściółka leśna to także miejsce życia żuków, biegaczy, ślimaków i niektórych pająków.

Runo leśne
Runo leśne jest najniższą warstwą zbudowaną z żywych roślin. Wczesną wiosną, gdy drzewa i krzewy nie mają jeszcze liści i dużo światła dociera do dna lasu, warstwa ta jest najbujniejsza. Wśród roślin runa leśnego można wymienić między innymi pięknie kwitnące wiosną zawilce, przylaszczki, fiołki, konwalie i przebiśniegi, a także krzewinki: wrzosy, borówki, poziomki czy maliny. Do warstwy runa zaliczamy także paprocie oraz grzyby. W gęstych lasach iglastych ze względu na duże zacienienie, rośliny zielne prawie nie występują, ich miejsce zajmują mchy i porosty. W runie leśnym, żyje wiele gatunków owadów i pająków. W wilgotnych zakątkach runa spotkamy żaby, a w odsłoniętych i nasłonecznionych miejscach wylegiwać mogą się węże lub jaszczurki. Warstwę zielną zamieszkują także ssaki, między innymi nornice, jeże, borsuki i lisy.

Podszyt
Podszyt złożony jest z krzewów i młodych drzew, których wysokość nie przekracza 6 metrów. Budują go gatunki, którym nie przeszkadza cień wyższych drzew. Typowymi gatunkami dla tej strefy są leszczyna, dziki bez, bez koralowy, kruszyna, kalina, czeremcha oraz jałowiec. Na korze krzewów i młodych drzew żyje wiele pajęczaków oraz owadów. Ptaki, m.in. rudziki, zięby i dzięcioły, przeszukując korę wyciągają z jej zagłębień smakowite larwy. Jesienią większość krzewów wytwarza barwne i bogate w cukier owoce, stanowiące pokarm wielu zwierząt. Wśród krzewów i młodych drzew również znajduje schronienie żaba zwana rzekotką drzewną. W warstwie podszytu spotkać można sarny i jelenie żywiące się korą, zielonymi liśćmi, pąkami i owocami leśnymi. Warstwa ta dostarcza im także głownie schronienia, daje możliwości odwrotu i znalezienia kryjówki w razie niebezpieczeństwa.

Drzewostan
Najwyższą warstwę tworzą korony różnych gatunków drzew liściastych i iglastych, m.in. dąb, brzoza, buk, lipa, sosna, świerk i modrzew. W niektórych lasach pod parasolem koron rozwija się druga warstwa złożona z mniejszych drzew, które nie są wystawione na działanie wiatru i słońca. Stają się więc dla małych ptaków doskonałym miejscem zakładania gniazd. Duże ptaki szponiaste, np. jastrzębie czy bieliki na budowę gniazda wybierają wysokie, dorodne drzewa. W dziuplach gnieżdżą się m.in. sikory, szpaki, puszczyki i kowaliki. Pod korą drzew też tętni życie. To miejsce bytowania chrząszczy - od maleńkich korników po wielkie larwy kozioroga dębosza. W koronach drzew żyją również niewielkie ssaki: popielice, żołędnice i wiewiórki.

Okiem wujka myśliwego

W tym poście pokażę kilka zdjęć z galerii mojego wujka, który jest myśliwym. 

Wędkarstwo

Wędkarstwo – rodzaj hobby, zajęcia rekreacyjnego i sportu, polegający na łowieniu ryb na wędkę.
A tu kilka zdobyczy z wypraw na ryby. Złowiliśmy karpia i jesiotra. Stawy w Jarosławkach. Mała wieś w województwie zachodniopomorskim. 

Kuchnia myśliwska

Gęś po staropolsku

Składniki:
Składniki: młoda gęś
15 dag wędzonego boczku
szklanka wytrawnego białego wina
10 dag suszonych śliwek
5-10 dag piernika
10 dag cebuli
2-3 ząbki czosnku
2 dag rodzynek
sól
pieprz
bazylia
parę ziaren jałowca
2-3 goździki. Marynata: szklanka octu
6 szklanek wody
po 10 dag marchwi
pietruszki
selera i cebuli
2 dag cukru
2-3 listki laurowe
parę ziaren ziela angielskiego.

Sposób przygotowania:
Warzywa oczyścić, pokroić w plasterki, zalać wodą i zagotować. Następnie dodać ocet (można zmniejszyć ilość) i ponownie zagotować. Sprawioną tuszkę umyć, zalać zimną marynatą i wstawić do chłodziarki na 2-3 dni, kilkakrotnie obracając gęś w marynacie. Mięso powinno być całe zanurzone w marynacie. Po wyjęciu z marynaty gęś natrzeć solą, zmiażdżonymi przyprawami, rozgniecionym czosnkiem i pozo-stawić na 2-3 godziny w chłodnym miejscu. Dno brytfanny wyłożyć plasterkami boczku (połową), na nim ułożyć tuszkę ze związanymi nogami, obłożyć z wierzchu pozostałym boczkiem. Piec w rozgrzanym piekarniku skrapiając wodą (3-4 łyżki), a później wytworzonym sosem. Śliwki umyć w ciepłej wodzie, usunąć pestki, pokrajać w drobną kostkę i dodać pod koniec pieczenia razem z umytymi rodzynkami i winem. Miękką gęś wyjąć, wyporcjować. Piernik zetrzeć na tarce, dodać do sosu i rozgotować. Podawać z ziemniakami lub kaszą i surówkami.

Grzybobranie

Ujęcia z grzybobrania 2018. Prywatna galeria.

Zrzuty

Rogi a poroże - wbrew temu, że wyrazów tych często używa się zamiennie, okazuje się, że różnica między nimi jest zasadnicza. Jaka? Rogi wyrastają raz i przez całe życie pozostają na swoim miejscu, poza tym są puste w środku i występują najczęściej u zwierząt hodowlanych, na przykład krów. Poroże natomiast wyrasta co roku, po kilku miesiącach jest zrzucane, składa się z jednolitej tkanki łącznej, która z biegiem czasu kostnieje, a występuje u jeleni czy reniferów. Wreszcie różnica najprostsza, widoczna na pierwszy rzut oka – poroże jest rozgałęzione (dwa rozgałęzienia to widłak, trzy – szóstak, cztery – ósmak, pięć – dziesiątak i tak dalej), rogi – nie.

Gubione wiosną jelenie poroża są nazywane zrzutami. Mimo że te ozdoby wyglądają imponująco i mogłoby się wydać, że zwierzęta „budują” je latami, to do wymiany na nowszy model dochodzi każdej wiosny.Jakie zmiany i procesy zachodzą w porożu, że byki jeleni każdego roku pozbywają się swojej ozdoby?
Proces jego zrzucania jest związany ze zmianami zachodzącymi w tkankach u podstawy poroża. W tkance kostnej tworzą się jamy, które z czasem się powiększają i w końcu poroże się odłamuje.
Wprawdzie, podczas jego zrzucenia powstaje rana, ale szybko się zarasta i pokrywa skórą z delikatnymi włoskami. Nowe poroże początkowo jest pokryte skórą, tzw. scypułem, który jest bardzo unaczyniony.
Po czterech miesiącach skóra zaczyna wysychać, wtedy zwierzęta ścierają ją o krzewy i pnie drzew. Tuż pod scypułem znajdują się naczynia krwionośne, to po nich na porożu są widoczne rowki. Poza tym w okresie wzrostu poroże jest bardzo unerwione, wrażliwe na bodźce i ból. Z czasem, kiedy poroże zaczyna kostnieć, nerwy zanikają.
Taki świeżo „nałożony oręż” już po trzech miesiącach kostnieje. Pierwsze poroże wyrastające u młodego jelenia zwykle nie jest rozwidlone i tworzy tzw. szpice, dlatego też młode byki są nazywane szpicakami. Dopiero, kiedy jeleń ukończy dwa lata zaczyna wykształcać poroże z prawdziwego zdarzenia, z licznymi odrostkami.Od momentu zrzucenia poroża do zakończenia jego wzrostu mijają ponad trzy miesiące. Podczas tych 100 dni tempo wzrostu jest zdumiewające, u niektórych gatunków jeleniowatych w ciągu doby ta ozdoba może przyrosnąć nawet o 1,5 cm.
Jedna z ciekawostek dotyczy wagi poroża. Jak wynika z badań opisanych przez Zbigniewa Jaczewskiego w „Porożu jeleniowatych” poroże w ciągu roku może stracić nawet 7 proc. swojej pierwotnej masy. Kiedy jeszcze ozdobią głowę jelenia zawiera ono wodę, po zrzuceniu traci wodę.
Co roku jesienią odbywają się gody jeleni, czyli rykowisko. To wtedy byki chcą zdobyć uznanie łań. Ich największym atrybutem jest potężne poroże, dumnie noszone na głowie mniej więcej do końca lutego. Po okresie godów „stary oręż” staje się zbędny.
Mimo że w polskich lasach cały czas przybywa zwierzyny, to znalezienie poroża wcale nie takie łatwe.
Poroża jeleni wykorzystuje się do wielu celów - od ozdób, przez meble aż po dzieła sztuki.


Zbieranie poroża jest dozwolone, jednak należy przestrzegać kilku podstawowych zasad:

• w trakcie poszukiwań nie wolno płoszyć zwierząt, zmuszając ich do biegu, licząc że podczas ucieczki odpadnie stare poroże; 
• należy także unikać ostoi zwierzyny i innych terenów objętych ochroną;
• znalezione zrzuty poroża stają się własnością znalazcy.

Znalezione w lutym 2018 przeze mnie i mojego brata.

Moje znaleziska z sezonu 2017/18. Więcej nie mam, bo sprzedałem.

Słownik myśliwski

Język łowiecki – odmiana języka środowiskowego, którym posługują się myśliwi.

• ambona – stanowisko strzeleckie nad ziemią, zbudowane na słupach, czasem na drzewie
• anons – oszczek – głos psa oznajmiający znalezienie zwierzyny
• antabka – bączek – uchwyt na pasek do broni
• awantaż – kątowe odchylenie kolby względem poziomej osi lufy

• babrzysko – miejsce kąpieli dzików i jeleni
• badylarz – samiec łosia, o porożu w formie odnóg a nie łopat (zobacz: łopatacz)
• badyle – kończyny jelenia, łosia
• bałuchy – oczy zająca (trzeszcze)
• barłóg – legowisko dzików, niedźwiedzi
• basior – dorosły samiec wilka
• basista – jeleń byk wyróżniający się grubym głosem na rykowisku
• biegi – nogi dzika
• bekowisko – okres, miejsce godów u danieli
• biała stopa – teren polowania całkowicie pokryty śniegiem
• bielenie – zdejmowanie skóry z upolowanego zwierzęcia
• blaski – oczy zająca (trzeszcze)
• bobki – odchody zająca
• bokobrody – kępki dłuższych włosów czuciowych, wyrastające na policzkach rysia, żbika
• breneka – potocznie o naboju i pocisku kulowym do broni śrutowej
• brok – nazwa określająca drobny śrut
• bródka – krótkie piórka u nasady ogona słonki, element ozdobny kapelusza myśliwskiego
• bukowisko – okres godowy u łosi
• bulgot – głos wydawany przez koguta cietrzewia podczas toków
• burknięcie- odgłos podrywającego się z ziemi do lotu jarząbka
• byk – nazwa samca jelenia, daniela, łosia lub żubra

• cewki – kończyny sarny
• chłyst – młody samiec jelenia, odganiany przez byka do chmary łań
• chmara – stado jeleni, danieli, łosi i żubrów
• chrapanie - głos słonki
• chyb – długa i gęsta szczecina na karku u dzika
• chwost – ogon muflona lub pęk długich włosów na końcu ogona dzika
• comber – część tuszy zająca i niektórych innych zwierząt łownych
• czarna stopa – teren bez pokrywy śniegu
• cieki – nogi kuraków, np. u kuropatwy
• chwal ćwik – pozdrowienie sokolnicze

• ćwik – dobrze ułożony ptak łowczy

• darniak – rogacz o wybitnie słabych parostkach i małej tuszy
• darz bór – pozdrowienie łowieckie, życzenie powodzenia na polowaniu
• dodniówka – poranne polowanie
• drgubica – sieć trójwarstwowa, posiadająca większe oka w częściach bocznych, używana dawniej do łowienia ryb, czasem ptactwa wodnego
• dryling – trójlufowa broń myśliwska o różnym układzie luf
• dwudziestka – myśliwska broń śrutowa kaliber 20
• dwunastka – myśliwska broń śrutowa kaliber 12
• dwururka – śrutowa broń myśliwska o dwóch lufach ułożonych poziomo obok siebie; inaczej dubeltówka
• dzikarz – pies używany do polowań na dziki
• dziwok – ptak łowczy na swobodzie

• ekspres – łamana, kulowa, dwulufowa broń myśliwska

• farba – krew zwierzyny
• fajki – kły wyrastające ze szczęki dzika
• fiołek - gruczoł zapachowy u lisa, znajdujący się przy nasadzie ogona
• firling - broń myśliwska czterolufowa (2 lufy gładkie i 2 gwintowane), czwórlufka
• fladry – sznury z zamocowanymi kawałkami czerwonego płótna używane do polowań na wilki
• fartuszek – owłosienie wokół narządów płciowych kozy (samicy sarny)

• gach – dorosły samiec zająca
• gamrat – odyniec w okresie huczki
• gawra – zimowe legowisko niedźwiedzia
• ględzenie – głos wydawany przez łanię
• grandle – szczątkowe kły w szczęce u jeleniowatych
• grzęzy – wymiona samic łosia i jelenia
• grzybek – kula z broni gwintowanej po rozgrzybkowaniu
• guzik – zwykle pierwsze poroże kozła
• guzikarz – młody kozioł o porożu w kształcie niskich stożków, guzików
• gomóła – samiec okresowo nie posiadający poroża^[1]
• gwizd – ryj dzika

• haki – poroże kozicy
• huczka – okres godowy u dzików

• jasła – drabina na którą kładzie się karmę dla zwierzyny płowej
• jazgot – ujadanie wilków lub psów
• jaźwiec – borsuk
• jednorurka – śrutowa broń myśliwska o jednej lufie
• jucha – krew niedźwiedzia

• kaban – duży dzik
• kabanki – dziki
• kantak – pazur na tylnym palcu ptaka drapieżnego
• karmisko – miejsce stałego dokarmiania zwierzyny
• kęsy – zęby u drapieżników
• kicaj – zając, czasami królik
• kiść – zakończenie ogona żubra
• kita – ogon lisa
• klapak – nielotna młoda lub nielotna dojrzała kaczka w okresie zmiany upierzenia
• klapanie – pierwsza z czterech części pieśni tokowej głuszca
• klępa – samica łosia, łosza
• kniazienie – odgłos wydawany przez przerażonego zająca
• kniejówka – broń myśliwska o dwóch lufach – kulowej i śrutowej
• knoty - odchody głuszca
• kobylarz – bardzo duży wilk
• kocica – samica zająca
• kocięta – młode zająca
• kogut - samiec głuszca albo cietrzewia
• kogucica - stara samica głuszca
• komora – klatka piersiowa u zwierzyny
• kopno – legowisko zająca w śniegu
• kopyra – zając
• korkowanie – trzecia z czterech części pieśni tokowej głuszca
• korona – zwieńczenie poroża jelenia w formie minimum trzech odnóg
• kot – samiec zająca
• kotlina – zagłębienie wygrzebane w ziemi, legowisko zająca
• koza – samica sarny
• kozioł – samiec sarny
• kraczajka – przenośna podpórka do broni (inna nazwa: pastorał)
• krechtun - młody kogut głuszca
• krykucha – dzika kaczka wyhodowana w niewoli, wykorzystywana do wabienia kaczorów na wiosennych polowaniach w okresie godów
• kucharka – pierwsza kaczka przybywająca na zloty
• kulka – haczyk służący do patroszenia ptactwa
• kulkowanie – patroszenie tuszki ptaka za pomocą kulki
• kwadruplet – oddane cztery celne następujące po sobie strzały
• kwiat – ogon zwierzyny płowej i borsuka
• kwiatek – biała sierść na końcu ogona lisa

• lampy – oczy wilka
• latarnia – głowa wilka
• legawiec – wyżeł
• licówka – łania przewodniczka
• linia – szereg myśliwych na polowaniu zbiorowym
• linijka – pojazd konny, służący do podwożenia myśliwych w trakcie polowania
• lira – ogon cietrzewia
• liszka – samica lisa
• liściarka – zebrane i zasuszone pędy drzew i krzewów, wykładane w zimie jako karma
• lizawka – urządzenie łowieckie instalowane w terenie, służące do wykładania soli dla zwierzyny
• locha – samica dzika
• loftki – gruby śrut o średnicy powyżej 4,5 mm używany do polowania na wilki
• loty – skrzydła ptaków
• lustro, lusterko – jasna sierść na pośladkach u zwierzyny płowej, u nasady ogona, talerz

• łałok – luźna, obwisła skóra podgardla żubra.
• łania – samica jelenia i daniela
• łańka – młoda łania, nie prowadząca cielaka
• łopaty – forma poroża łosia i daniela w postaci szerokich, spłaszczonych powierzchni zwieńczonych licznymi sękami
• łopatacz – samiec łosia, o porożu w formie łopat (zobacz: badylarz)
• łosza – samica łosia, klępa
• łoszak – młody łoś
• łowiec – stara nazwa myśliwego
• łyżka – ucho zwierzyny płowej

• maiż – młody orzeł, jastrząb lub sokół którego zaczęto wprawiać do polowania
• marczak – młody zając urodzony w marcu
• medalion – trofeum w formie spreparowanej głowy z szyją zwierzęcia
• michałek – młody zając urodzony jesienią (nazimek)
• mięsiarz – nieetyczny myśliwy, kierujący się głównie chęcią pozyskania tuszy
• mikot – wabik używany do wabienia kozłów
• miot – kolejne z pędzeń na polowaniu zbiorowym
• mykita – lis
• myłkus – samiec zwierzyny płowej o zniekształconym, zdeformowanym porożu
• mnich – samiec nieposiadający poroża

• nadoczniak – druga od czaszki odnoga w porożu jelenia
• naganka – naganiacze uczestniczący w polowaniu, płoszący zwierzynę w kierunku myśliwych
• narogi – jadalne narządy wewnętrzne u zwierzyny grubej
• na kulawy sztych – na ukos z przodu
• na sztych – na wprost z przodu, przodem
• nazimek – młody zając urodzony jesienią (michałek)
• nęcisko – miejsce wyłożenia przynęty dla zwierzyny łownej
• niedolisek – młody lis

• norowiec -- pies do polowania w norach lisich lub borsuczych

• oczniak – pierwsza od czaszki odnoga w porożu jelenia, daniela
• odyniec – samiec dzika powyżej czwartego roku życia
• omyk – ogon zająca
• opierak – trzecia od czaszki odnoga w porożu jelenia
• organista – byk, pierwszy rozpoczynający rykowisko
• oręż - fajki i szable loch / grubych / oraz wycinków i odyńców
• ostatni kęs – zielona część rośliny, którą wkłada się upolowanej zwierzynie roślinożernej do pyska

• ósmak – samiec z rodziny jeleniowatych o porożu z czterema odnogami na jednej z tyk.

• paśnik – drewniana konstrukcja służąca do dokarmiania zwierzyny grubej, szczególnie w okresie zimowym.
• parkoty – okres godowy u zajęcy
• parostki – poroże rogacza
• patry – oczy zająca
• perły – charakterystyczne wyrostki kostne na porożu u jeleniowatych
• perukarz – kozioł o zdeformowanym porożu w formie narośli pokrytej scypułem
• pędzel – kiść dłuższych włosów u nasady penisa jelenia, muflona, dzika
• piastun – młody niedźwiedź, pozostający z matką do następnego roku
• pielesz – gniazdo ptaka drapieżnego
• pies – samiec lisa, borsuka, jenota
• płowa zwierzyna – sarny, daniele, jelenie i łosie
• podryw – sposób polowania, polegający na strzelaniu do ptactwa wypłaszanego przez samego strzelca
• pokot – ogół upolowanej zwierzyny, ułożony na zakończenie polowania z zachowaniem myśliwskiej hierarchii gatunków
• polano – ogon wilka
• pole – określenie wieku psa myśliwskiego – rok pracy psa
• ponowa – świeży śnieg
• posoka – farba, krew zwierzyny grubej
• posyp – paśnik dla kuropatw i bażantów formie daszku
• przelatek – dzik w drugim roku życia
• przezimek - lis w drugim roku życia
• pudlarz – myśliwy, który podczas polowania grupowego oddał najwięcej chybionych strzałów

• rabiec – młody ptak łowczy, jeszcze pstrokaty; lub (z ros.), młody sokół lub jastrząb, nazwa od rabego koloru upierzenia
• rapcie – racice dzika
• rogacz – samiec sarny
• rosochy – poroże łosia w formie łopat
• rozłoga – rozstaw poroża zwierzyny płowej
• róże – pierścienie kostne u nasady poroża zwierzyny płowej
• rudel – stadko, stado saren
• rykowisko – okres, miejsce godów jeleni

• sadyba – koliba, kwatera myśliwska
• samura – stara samica dzika żyjąca samotnie
• sarniak, sarniuk – samiec sarny
• scypuł – owłosiony, ukrwiony naskórek pokrywający formujące się poroże
• selekt – zwierzę kwalifikujące do odstrzału selekcyjnego, np. z powodu słabych cech dziedzicznych
• sęki – rogowe palczaste odrosty na łopatach daniela
• siadło – drzewo, na którym zasiadł na noc głuszec
• siuta – samica sarny
• skoki – nogi zająca
• słuchy – uszy zająca
• snopówka – karma dla zwierzyny w postaci niemłóconych snopków owsa lub zboża
• stawka – noga lisa i borsuka
• strugi – zęby zająca
• strzelba – śrutowa broń myśliwska
• strzyże – włosy u nasady nosa zająca
• suknia – sierść zwierzyny płowej i dzika
• szable – kły dzika wyrastające z żuchwy
• szarak – zając
• szczwacz – osoba układająca charty i ogary
• szczwać – polować z chartami
• szesnastka – myśliwska broń śrutowa kaliber 16
• szlifowanie – czwarta ostatnia część pieśni godowej głuszca
• szóstak – samiec z rodziny jeleniowatych o porożu z trzema odnogami na co najmniej jednej z tyk
• szpicak – samiec z rodziny jeleniowatych w pierwszym porożu bez odnóg
• szydlarz – samiec z rodziny jeleniowatych w drugim porożu bez odnóg
• sztucer – myśliwska broń kulowa z gwintowaną lufą

• ścinka – fragmenty sierści, odcięte od tuszy przez pocisk.
• ślepia – oczy drapieżników
• ślimy – rogi muflona
• świece – oczy żubra, zwierzyny płowej, kozicy, muflona i dzika

• tabakiera – zakończenie gwizdu, nos u dzika
• troki – rodzaj wielorzemykowych pęt, zazwyczaj skórzanych lub sznurkowych, służących do noszenia upolowanego ptactwa.
• trzeszcze – oczy zająca
• turzyca – sierść zająca i królika
• tusza – ciało upolowanej zwierzyny grubej
• tuszka – ciało upolowanej zwierzyny drobnej
• tyka lub tyczka – jedna z dwóch głównych część poroża (wieńca) jelenia, z której wyrastają odnogi

• ubić – trafić, upolować
• unosić – przyzwyczaić ptaka łowczego do przebywania na ręce sokolnika

• varmint – rodzaj sztucera z nieco cięższą, masywniejszą lufą, bez muszki i szczerbinki.

• wachlarz – ogon koguta głuszca
• wadera – samica wilka
• wiatr – węch u psa myśliwskiego
  • dolny wiatr – charakterystyczny sposób pracy psa myśliwskiego, z głową przy ziemi
  • górny wiatr – sposób pracy psa myśliwskiego, z głową uniesioną
• warchlak – młody dziczek w pierwszym roku życia
• wataha – stado dzików lub wilków
• wieniec – poroże jelenia
• wietrznik – nos psa i zwierząt drapieżnych
• widłak – samiec z rodziny jeleniowatych o porożu z dwiema odnogami na jednej lub obu tykach
• wnyk – pętla do łapania zwierzyny, zastawiana przez kłusownika
• wycinek – dzik samiec w trzecim – czwartym roku życia
• wykot – narodziny młodych u królika, zająca, sarny, kozicy i muflona
• wyprzedzenie – zakład jaki daje się celując i strzelając do poruszającego się zwierzęcia

• zabawca – pies gończy, który nie mogąc odnaleźć tropu, głosi w jednym miejscu
• zbuchtowana ziemia – kawałek ziemi, z którego została zdarta darń przez dziki
• zestrzał – miejsce, w którym stało zwierzę w chwili przyjęcia kuli.
• zierniki – oczy ptaków
• złom – to odłamana (nieodcięta!) gałązka z drzewa lub krzewu charakterystycznego dla łowiska, w którym upolowano zwierza.

• żmurek – lis o kasztanowym kolorze futra

Psy myśliwskie

Psy myśliwskie – grupa psów różnych ras użytkowanych przez myśliwych jako pomoc w polowaniu po uprzednim ich ułożeniu. Zależnie od sposobu zachowania na polowaniu (bez względu na rasę), rozróżnia się wyspecjalizowane grupy psów myśliwskich.

Podział według zakresu pracy psa i przydatności do poszczególnych rodzajów polowań:

• aportery - psy przeznaczone do aportowania postrzelonej drobnej zwierzyny z lądu i wody;
• dzikarze – predysponowane do polowania na dziki;
• gończe – przeznaczone do pogoni za zwierzyną;
• norowce – predysponowane do wypłaszania lisów, królików i innej zwierzyny zamieszkującej nory;
• płochacze – przeznaczone do naganiania zwierzyny;
• posokowce – przeznaczone do poszukiwania postrzelonej zwierzyny czarnej oraz płowej;
• tropowce – predysponowane do tropienia zwierzyny po zostawionych przez nią śladach (tropach),
• wyżły – przeznaczone do aportowania, wyszukiwania, a także polowania w wodzie.

Gończy polski, mimo średniego rozmiaru, jest mocnym i śmiałym psem, wyspecjalizowanym w polowaniu na dużą zwierzynę płową i czarną (jelenie, sarny, dziki). W niektórych regionach, zwłaszcza w górzystych obszarach Polski południowej, gdzie wytrzymałość i wytrwałość są szczególnie pożądane, gończy polski był wykorzystywany również podczas polowań na drobniejszą zwierzynę, jak lisy i zające.

Posokowiec bawarski  to pies bardzo zrównoważony i spokojny, bardzo przywiązany do swojego właściciela i nieco nieufny wobec obcych. Jest pewny siebie, odważny i łatwy w prowadzeniu. Jeśli się przestraszy, robi się agresywny.

Jamnik szorstkowłosy jest głównie psem myśliwskim, tzw. norowcem. Ta odmiana jamnika jest wykorzystywana do wypłaszania królików z nor.

Wprowadzenie

Na sam początek przybliżę wam kilka terminów związanych z tym blogiem:

Myśliwy – historycznie osoba zajmująca się łowiectwem, uczestnicząca w polowaniach w celu pozyskania mięsa, skór oraz kości, poroża i innych trofeów łowieckich. Obecnie - osoba zajmująca się gospodarką łowiecką zgodnie z prawem łowieckim i etyką łowiecką.

Łowiectwo – całość zagadnień obejmujących zainteresowania myśliwych i łowczych. Pojecie to zawiera także pojęcie myślistwa, ściśle związane z wykonywaniem polowania. Łowiectwo obejmuje wiele zagadnień, w tym gospodarkę łowiecką, ochronę środowiska naturalnego, a także strzelectwo myśliwskie, kynologię, trofeistykę, kulturę łowiecką.

Kłusownictwo – zabijanie, chwytanie lub ściganie zwierzyny oraz łowienie ryb z naruszeniem obowiązującego prawa, bez wymaganych uprawnień, w niedozwolony prawem sposób, a także w niedozwolonym czasie lub miejscu.

Zwierzyna gruba - żubry, łosie, jelenie, sarny, daniele, muflony, dziki, rysie oraz wilki.

Zwierzyna drobna - jenoty, lisy, borsuki, kuny leśne, tchórze, wiewiórki, zające i wszystkie ptaki łowne prócz dropia i głuszca.